21 listopada 2007

Poszedłem pojeździć na rowerze. To było wiosną. Cudownie było znowu jechać po lesie na rowerze po długiej zimie. Jeżdżę, rzecz jasna, przez cały rok. Do pracy i z powrotem. Jestem rowerzystą. Być może przede wszystkim rowerzystą. Żaden rodzaj nawierzchni nie jest w stanie mnie powstrzymać. Zimą używam opon zimowych. Mam kask. Rękawiczki na rower. Specjalne stroje do jazdy. Komputer rowerowy. Latarki. W ciągu roku przejeżdżam ponad sześćset kilometrów. I nic nie robię sobie z tego, że łamię wycieraczki w samochodach, które nie potrafią się zachować. Walę w karoserię. Walę w okna boczne. Dostaję chrypy od krzyku i nie boję się, gdy kierowcy zatrzymują się i chcą mnie złapać. Kłócę się z nimi do upadłego i twardo bronię swoich praw rowerzysty. I wszędzie docieram pierwszy. Jestem dużo szybszy od samochodów. Najlepsze są poranne godziny szczytu. Na przykład w dół Sognsveien, przez Adamstuen i dalej w dół Thereses gate i Pilestredet. Jest tam mnóstwo samochodów i często kilka tramwajów. Tramwaj zatrzymuje się na środku Thereses gate, a ponieważ prawie zawsze na przeciwległym pasie jest duży ruch, samochody muszą się zatrzymać, podczas gdy ja śmigam po chodniku, objeżdżam szerokim łukiem tych, którzy chcą wsiąść do tramwaju, po czym znów wystrzeliwuję na ulicę cztery, pięć metrów przed tramwajem, mając sporo czasu, zanim tramwaj ruszy z przystanku. W tym miejscu chodnik jest nieco wyższy niż normalnie, a do tego lekko zakrzywiony w górę, stawiam więc wszystko na jedną kartę i ląduję na obu kołach na samym środku jezdni, między torami tramwajowymi. Zupełnie nieźle, ale nie robię z tego wielkiego halo. Kto widzi, to widzi. Może kogoś to zainspiruje do kupna roweru. Już sama myśl o tym jest wystarczającą nagrodą. Ta myśl towarzyszy mi przez resztę dnia. Tymczasem zbliżam się do następnej przeszkody, czyli ronda przy Bislet, gdzie stosuję swoją przemyślną technikę, której zawodowi kierowcy nie lubią i która zresztą nie jest do końca zgodna z przepisami. Ale jako rowerzysta człowiek jest wyjęty spod prawa. Zmuszony do życia na marginesie społeczeństwa i na bakier z przyjętym porządkiem ruchu drogowego, który coraz częściej dotyczy zmotoryzowanych użytkowników dróg. Rowerzystów się gnębi, jesteśmy milczącą mniejszością, naszych ścieżek łowieckich jest coraz mniej i próbuje się nam narzucić model, który do nas nie pasuje, nie pozwala się nam mówić naszym własnym językiem i zmusza się nas, żebyśmy zeszli do podziemia. Ale strzeżcie się, ponieważ absurdalność tej sytuacji jest oczywista i nikogo nie powinno dziwić, że w rowerzystach narasta złość i agresja i że któregoś pięknego dnia, gdy nierowerzyści staną się tak grubi, że z trudnością będą się wtaczać do swoich samochodów, uderzymy z całą siłą. Jestem rowerzystą. I jestem mężem, i ojcem, i synem, i pracownikiem. I właścicielem domu. I wieloma innymi rzeczami. Jest się tyloma rzeczami.

DODAJ SWÓJ KOMENTARZ - dnia 2024 - 04 - 23