Purkyniego - będzie gorzej czy lepiej?

1. Chociaż Koncepcja tras rowerowych Wrocławia nie przewiduje na ul. Purkyniego trasy klasy głównej (lecz zbiorczej), należy mieć na uwadze, iż żadna z głównych tras systemu nie została doprowadzona w Koncepcji do granic ścisłego centrum; wszystkie kończą się w pewnej odległości, pomimo faktu, iż im bliżej centrum, tym natężenie ruchu rowerowego wzrasta. Dlatego też należy przyjąć, iż ul. Purkyniego, choć tak nie zaznaczona, de facto będzie pełnić funkcję trasy głównej – na pl. Społecznym/ Powstańców Warszawy spotykają się bowiem trzy trasy główne (z pl. Wróblewskiego, z mostu Grunwaldzkiego i z mostu Szczytnickiego), skąd ruch do centrum zaplanowano dwom trasami zbiorczymi – ul. Oławską i Purkyniego. Stąd główną funkcją tej ulicy jest komunikacja (nie rekreacja, pomimo ładnych okolic).
    
   
2. Uważamy, iż projektowanie dwukierunkowej drogi rowerowej wydzielonej z chodnika po jednej stronie jezdni, jest niedobrym posunięciem. Zdecydowanie lepszym rozwiązaniem na tej ulicy byłoby zaprojektowanie jednokierunkowych pasów rowerowych w jezdni gwarantujących lepszą przepustowość i bezpośredniość trasy. Takie rozwiązanie pozwoli na szybką komunikację, co w tej strefie jest rzeczą nadrzędną.
    
   
3. Dwukierunkowa ścieżka będzie w tym wypadku zawsze gorsza, niż pas rowerowy w jezdni. Dzieje się tak z kilku powodów:
   
   a. rowerzysta jadący w jednym z kierunków (tutaj: ze wschodu) będzie zmuszony do dwukrotnego, na krótkim odcinku, przekraczania osi jezdni. Manewr ten jest czasochłonny i niewygodny gdyż oba przejazdy są osygnalizowane. W przypadku zastosowania pasa w jezdni ten problem nie występuje;
   
   b. rowerzysta jadący wydzieloną ścieżką (po stronie południowej, jak na projekcie) przekracza cztery wyloty poprzeczne (jeden ul. Bernardyńskiej i trzy wyloty z parkingów) – każdy taki punkt to miejsce niebezpieczne (nagminne wymuszenie pierwszeństwa przez kierowców, niejasne zapisy prawne, liczne autokary blokujące przejazdy na wylotach), niewygodne (wymagające niepotrzebnego hamowania i stresu), a co najważniejsze opóźniające jazdę rowerzysty. W przypadku zastosowania pasa w jezdni konieczność ustępowania pierwszeństwa występuje tylko na skrzyżowaniach równorzędnych, co jednak dotyczy wszystkich uczestników ruchu;
   
   c. projektowanie chodników które znajdują się pomiędzy jezdnią, a ścieżką, jest według nas podstawowym błędem. Nie trzeba daleko szukać, aby przekonać się jak takie rozwiązanie funkcjonuje w praktyce – odcinek ścieżki na ul. Oławskiej od ul. Traugutta do ul. Podwale jest kompletnie bezużyteczny. Pieszy porusza się instynktownie dalej od krawędzi jezdni (tym bardziej osoby z psami i matki z dziećmi wybiorą ścieżkę jako miejsce bliżej terenów zielonych). Mając na uwadze, iż Panorama Racławicka jest celem bardzo licznych wycieczek, należy się spodziewać, iż osoby przyjezdne tym bardziej nie będą zwracać uwagi na ścieżkę, robiąc z niej chodnik. W przypadku zastosowania pasa w jezdni ten problem nie występuje.
    
   
4. Podobnie jak projektowanie chodnika przy jezdni, równie niezrozumiałe i niebezpieczne jest naszym zdaniem projektowanie przeplotu ścieżki i chodnika na wylocie z parkingu (ul. Frycza-Modrzewskiego), czy też projektowanie ścieżki, która stanowi najkrótszą drogę dla pieszych zdążających do Panoramy Racławickiej.
    
   
5. Z uwagi na powyższy spis mankamentów dyskwalifikujący, według nas, to rozwiązanie jako realne udogodnienie dla komunikacji rowerowej na jednym z głównych wlotów rowerowych do centrum, proponujemy:

• zaprojektowanie pasów w jezdni wraz z opaską bezpieczeństwa od przyulicznych miejsc postojowych. Dla pasa rowerowego w kierunku Wyszyńskiego: można pomyśleć nad zjazdem z jezdni przed pojawieniem się pasów do prawo i lewoskrętu (z uwagi na brak miejsca na prowadzenie pasa w jezdni);
   
• zaprojektowanie przejazdów przez wszystkie (brakujące) ramiona skrzyżowania z ul. Wyszyńskiego.