UrbanCard: było lepiej, jest gorzej

Kilka osobistych spostrzeżeń w nawiązaniu do artykułów Gazety Wyborczej: Bilet aglomeracyjny - niby jest, a jakoby go nie było, Bilet aglomeracyjnie zintegrowany, ale nie do końca oraz Pociągiem po mieście pojedziemy taniej - od marca, opisujących utrudnienia, jakie czekają na chcących podróżować po Wrocławiu transportem kombinowanym MPK + PKP + rower.

Pierwsze z nich pokrywa się dokładnie z cytowanymi w artykułach wypowiedziami mieszkańców: po wprowadzeniu Karty Miejskiej UrbanCard podróżowanie na tzw. bilecie aglomeracyjnym (bilet miesięczny MPK + znaczek dopłaty aglomeracyjnej PKP) jest utrudnione. Wcześniej kartonowy bilet MPK oraz znaczek na PKP kupowałem sobie pod domem w Leśnicy – wszystko w jednym kiosku. Potem przyszła nowoczesność.

Po odbiór Karty Miejskiej musiałem udać się na pl. Legionów – jedynym, klaustrofobicznym punkcie sprzedaży na całe 650-tysięczne miasto. W kiosku w Leśnicy dowiedziałem się, że znaczka na PKP już tu nie dostanę – kioskarz tłumaczył, że wstrzymano jego dystrybucję we wszystkich punktach, oprócz biura UrbanCard na pl. Legionów. Musiałem udać się tam ponownie i odstać swoje w sporej kolejce. I dowiedziałem się, że znaczek opisany i nalepiony na UrbanCard jest ważny tylko z paragonem zakupu. Dlaczego? „Bo datę na znaczku mogę podrobić, a paragonu już nie” – jak olśnił mnie kontroler w Kolejach Dolnośląskich. Nie byłoby to komiczne, gdyby nie fakt, że datę na znaczku wypisuje pani w biurze UrbanCard, paragon nie jest dokumentem uprawniającym do podróżowania, a w XXI wieku łatwiej podrobić druki maszynowe, niż wpisy ręczne. Tak wygląda nowoczesny, zintegrowany system biletowy. Było lepiej, jest gorzej. 

Drugie spostrzeżenie: za pomocą niekorzystnej taryfy pasażer skutecznie zniechęcany jest do podróżowania koleją po mieście. Niska sprzedaż (zainteresowanie) oferty łączącej bilet miesięczny na MPK i PKP jest także tego pokłosiem. Przykład? Aby móc korzystać z kolei na terenie Wrocławia, zmuszany jestem do zakupu biletu na wszystkie linie MPK – min. za 80 zł (jako osoba, której nie przysługują zniżki). Nie rozumiem, dlaczego znaczka na PKP nie można łączyć z biletem na dwie linie – za 48 zł?

Przecież ktoś, kto dojeżdża z dalekich dzielnic (Psie Pole, Leśnica, Pracze, Świniary, Wrocław Zachodni…) do centrum miasta, często ma do celu bardzo blisko i nie musi już przesiadać się dwa, czy trzy razy. W zupełności wystarczyłby mu bilet na jedną, bądź dwie linie! Czyżby w mieście bano się konkurencji PKP, czy też może miasto chce zarobić tych parę marnych groszy nawet kosztem tych, którzy mogliby szybciej i taniej podróżować po mieście bez samochodu?

I na koniec jeszcze jeden przykład braków w planowaniu transportu. Chodzi o podróżowanie kombinowane: rower + kolej. Obecnie to mało popularny, lecz jak najbardziej rozwojowy sposób łączenia środków transportu. 

Nie istnieje dziś żadna oferta dla chcących regularnie przewozić rower w pociągu w obrębie miasta, u wszystkich przewoźników. Za każdym razem trzeba kupować osobny bilet – za 5 zł. Warto tu wspomnieć, że SKM w Gdańsku i ZTM w Warszawie (obsługujące także stołeczną SKM) przewozi rowery za darmo. W równie opłakanym stanie wygląda sprawa bezpiecznego przechowywania rowerów na stacjach kolejowych – nie ma takiej możliwości i nie zanosi na zmiany (także po remoncie Dworca Głównego).

Jesteśmy w czołówce najbardziej zakorkowanych miast w Europie. Nie zmienią tego kolejne usprawnienia dla aut. Jedyną szansą jest przekonanie kierowców do zmiany zachowań transportowych. Na przykład do podróżowania po mieście koleją. Niestety, powtarzana mantra Ratusza, że mamy najlepsze w Polsce warunki do rozwoju tej formy transportu miejskiego, nie przekonuje jakoś kierowców. Problem leży w tym, że miasto nie potrafi nawet wykorzystać tego, co już jest (jakkolwiek jest to niedoskonałe). Pod hasłami postępu mieszkańcy są za to zniechęcani do przesiadania się na kolej, a ci, którzy już z niej korzystają, odczuwają kolejne utrudnienia.
 
Radek Lesisz