Rowerzyści nie boją się zimy (20.02.2005) Gazeta Wyborcza

Śnieg i mróz nie wypłoszyły z wrocławskich ulic rowerzystów. Wielu z nich to prawdziwi pasjonaci, ze swoimi dwoma kółkami nie rozstają się przez cały rok.

Z Biskupina do położonego po drugiej stronie Odry Instytutu Niskich Temperatur dojeżdża codziennie pan Janusz. - Ja mam rzut beretem, ale znajomi z instytutu pedałują z Popowic i z Muchoboru okrągły rok. Jest wśród nas jedna kobieta, jeżdżą także profesorowie. Janusz szacuje, że na samym Biskupinie około 40 osób nie rozstaje się ze swoimi dwoma kółkami przez cały rok. Ubrany jest normalnie, nie uznaje rowerowego stroju: - Jak się robi zimniej, to zakładam na siebie, co się da, bo do pracy jakoś trzeba dojechać. Na swoim jupiterze z Niskich Łąk wygląda niezwykle elegancko.

Na Niskich Łąkach w niedzielę ruch w interesie rowerowym niewiele mniejszy niż latem. Kupujący liczą na zimową okazję, sprzedający na naiwność kupujących. Ceny niezmienne od miesięcy. - Stówka to bezwzględne minimum, jak pan chcesz "nówkę", to ze dwie trzeba wyłożyć - zapewnia sprzedawca znający się na rzeczy. Kiedy pytamy o pochodzenie rowerów, zmienia ton na mniej uprzejmy. - Niemieckie, używane, ale solidne, kupujesz pan albo kończymy dyskusję. Oprócz popularnych miejskich jednośladów można kupić rowery na szosę o wąskich oponach, trekkingowe przeznaczone do wycieczek za miasto. Tutaj cena oscyluje wokół 500 złotych. Przy wyjściu młoda dziewczyna dumnie prowadzi wściekle różowy rower. - W tym kolorze to jedyna taka okazja za 120 złotych - reklamuje swój nabytek.

Motywacje zimowych rowerzystów bywają różne. W przypadku studentów często są to względy finansowe. Za bilet 30-dniowy muszą zapłacić miesięcznie od 42 do 57 zł. Inwestycja we własne dwa kółka zwraca się po trzech miesiącach. Jeszcze więcej zaoszczędzą ci, którym zniżki już nie przysługują.

Dla studentów równie ważny jest oryginalny styl. Pojawienie się na uczelni na przedwojennym jednośladzie buduje prestiż. Agnieszka, Estera i Magda studiują na drugim roku weterynarii. Dojazd na uczelnię zajmuje im kilka minut, właściwie mogłyby chodzić piechotą. Jednak codziennie, niezależnie od pogody, siadają na swoje stylowe dwa kółka. - Czasem trochę się zmarznie, czasem trzeba pedałować w śniegu, ale człowiek dużo lepiej się czuje po takiej przejażdżce - mówi Agnieszka. - Gdy siedzi się kilka godzin w zamknięciu nad książkami, rower pomaga w przezwyciężeniu zimowej depresji - dodaje.

Dla większości tych ludzi dwa kółka to coś w rodzaju sposobu na życie, życiowej filozofii. Przekonuje nas o tym Jurek, który codziennie dojeżdża z Muchoboru Wielkiego do pracy w centrum miasta. - Kwestia oszczędności na bilecie czy czasie jest drugorzędna, najważniejszy dla mnie jest sentyment do roweru i ruch na świeżym powietrzu. Jurek przyznaje, że kiedy tylko ma chwilę wolnego czasu, a pogoda dopisuje, wybiera się na wycieczki poza Wrocław. W firmie, w której pracuje, entuzjastów roweru dojeżdżających regularnie do pracy jest kilku. Razem na rowerach odwiedzili już Beskidy i Bieszczady. - To znacznie przyjemniejsza jazda niż tu, w mieście, ale nie można się poddawać - dodaje.

Jerzy Wójcik
http://miasta.gazeta.pl/wroclaw/1,35751,2562398.html